Dat ik graag wandel is inmiddels wel duidelijk. Dat ik het soms gewoon nodig heb bleek al uit mijn gedicht. Hoe gaat dit dan?
Zodra ik uit noodzaak begin te lopen tel ik elke stap: 1,2, 3....30! Verder kom ik niet. En ja, dan begin ik gewoon weer opnieuw. Ondertussen heb ik er stevig de pas in.
Van alles tolt er dan door mijn hoofd. Ik probeer die gedachten niet vast te houden maar ze met mijn stappen weg te geven. Een soort mantra, ingesteld op '30 stappen' en 'repeat'.
Na een tijdje voel ik de inspanning van mijn lichaam. Ik lijk beter in mijn vel te passen. Mijn hoofd is leeg, mijn emoties bedaard en mijn stemming opgeklaard. Ik ervaar een vonkje pure blijdschap! Mijn stappen vervloeien van krampachtig naar veerkrachtig.
Dan pas ga ik wandelen. Zie, ruik en hoor ik de natuur om me heen, heerlijk!
Anita
