Wandel 1000 kilometer in 2016

                   

Zo'n 2 weken geleden heeft Bregje, blogster en wandelvrouw, me toegevoegd aan de Facebook groep: 'Wandel 1000 kilometer in 2016'.

Nu houd ik wel van een uitdaging. Maar ik leg me niet graag vast. 'Moeten' verlamd me. Hoe ga ik hier dan mee om? Ik besloot mee te doen door gewoon mijn eigen wandelingen te maken. Aan het einde van dit jaar zie ik wel hoeveel kilometers ik gelopen heb.

Het blijkt enorm inspirerend en stimulerend om verhalen van de groepsleden te lezen, de schitterende foto's te bekijken en me te verbazen over hoeveel kilometers er door de vele wandelaars gelopen worden.

Nieuwsgierig naar mijn eigen wandelgedrag ben ik overstag gegaan, heb een app geïnstalleerd en mijn 4 'standaardrondjes' vanuit huis in kaart gebracht. Totale afstand: 19.82 kilometer. Haha, ik kom 180 meter te kort om een mooi rond getal neer te zetten. Die paar stappen kunnen er dan ook nog wel bij....

Ik blijk er ook een flink tempo op na te houden. Met Dinky kom ik op een gemiddelde van 6 km/u en als ik 's avonds alleen stap loop ik met ruim 6,7 km/u mijn 'bijna' 5 kilometer-rondje. Niet mis voor zo'n kleine opdonder!

Als ik terug reken heb ik vanaf 1 januari 2016 in ieder geval al 45,5 km gelopen. Met nog 945,5 km te gaan verdeeld over 49 weken zou ik 19,5 km per week dienen te lopen om deze uitdaging te volbrengen. Goh, dan hoef ik dus niets anders te doen dan mijn eigen 4 rondjes per week te lopen. Makkie toch?

Anita

Wandelen

Wandelen vind ik heerlijk en het is me helemaal helder waarom wandelen belangrijk voor me is. Ik zou elke dag kunnen wandelen. Toch doe ik het niet.....Waarom?

Dinky (mijn hond) loopt graag met me mee waardoor ik altijd gezelschap heb. Dat kan ik dus niet als excuus aanvoeren. Tijd ook niet, want tijd kun je maken. Tegen het weer kan ik me kleden. Lui ben ik ook al niet. Ik ben graag buiten in de frisse lucht. Hoef er ook niet van overtuigd te worden dat het goed voor me is. Blijft de vraag wat houdt me tegen?

 

Een vorm van preventie die ik mezelf niet gun? Mijn ochtendpatroon? Dat ik denk: "eerst nog even dit en dan nog even dat" totdat er weer een dag voorbij gevlogen is? Of speelt er iets anders maar weet ik nog niet wat?!

Duidelijk meer vragen dan antwoorden. Nu kan ik kiezen om te blijven zoeken. Maar daar kom ik geen stap mee verder!

Ik ga ervoor om een afspraak met mezelf te maken. In mijn agenda noteer ik alvast 3 wandelmomenten per week voor de komende maanden. Een mooie middenweg én haalbaar toch? Dat gun ik mezelf gewoon :-)

Anita

Ja Gewoon Uitlaatkleppen

Vroeger maakte ik mijn hoofd leeg door net zo lang te dansen op keiharde muziek die me raakte. Totdat ik letterlijk en figuurlijk leeg was. Brian Adams is jarenlang veruit favoriet geweest.

Schilderen bevrijdt me van overweldigende emoties. Het maakt daarbij niet uit of ze negatief of positief zijn, ze spatten intuïtief op het doek. Ik kan niet als 'hobby' gaan schilderen dan komt er helemaal niks te voorschijn.

Wandelen laat me weer in mijn lichaam dalen, maakt mijn hoofd leeg, mijn lijf voelbaar en krachtig. Schoenen aan en lopen maar, eenvoudiger kan haast niet....

En sinds kort; Bloggen. Door te bloggen ervaar ik de kick om vanuit mijn gevoel compact te schrijven.

Ik heb dus meerdere uitlaatkleppen. Gewoon om te ontladen of op te laden!

Naast die ene ‘verkeerde’, namelijk het 'weg' eten van onrust of emoties. Als ik hierop terugval gaan mijn alarmbellen rinkelen. Zet ik een stap terug en kijk, voel, om erachter te komen wat er op dat moment nu echt aan de hand is.

En daar helpt wandelen me weer mee op weg....

Anita